Wat als je erachter komt dat eten je grootste vriend is? Maar stiekem ook een beetje je vijand. Op vrij jonge leeftijd leerde ik mezelf aan om het leven te vieren met zoveel mogelijk eten. Mijn Indonesische roots hielpen daar uiteraard ook niet echt bij. Van huis uit heb ik lekker eten met de paplepel ingegoten gekregen. Aangezien eten er altijd was en ik een ultieme lekkerbek ben, moest dat vroeg of laat een keer fout gaan en dat gebeurde ook. Er is niks met eten, zolang je maar niet te veel blijft vreten en dat deed ik dus wel.
Zwaarste van de klas
Als kind was ik altijd al een dikkertje. Ik weet nog goed dat we als klas gewogen en gemeten werden. Wat bleek? Ik en één ander meisje bleken het zwaarste van de klas te zijn. Dat was wel effe schrikken, maar nog niet voldoende om actie te ondernemen. In deze periode at ik soms twee keer avondeten per dag. Ik mocht namelijk altijd een hapje mee eten bij mijn lieve achterburen en schoof daarna aan bij mijn eigen gezin, die uiteraard van niks wisten. Dit ging door tot ik naar de middelbare school ging.
Vreetbuien
In de pubertijd begon mijn lichaam te veranderen. Ik voelde me onzeker, zoals waarschijnlijk elke tiener. Dus wat deed ik om mezelf beter te voelen? Eten duhhh! Veel van het geld dat ik uitgaf ging naar chips, chocolade, frikandellenbroodjes, etc. In die tijd fietste ik elke dag zo’n 30 kilometer naar school, waardoor ik ook niet echt aankwam en ik lekker door kon blijven eten. Na de middelbare school volgde ik een voorbereidend jaar om als militair aan de slag te gaan bij de Koninklijke Landmacht. Ook daar werd er veel gesport en had ik ook geen last van overgewicht. Sterker nog het was hoogstwaarschijnlijk de fitste periode uit mijn leven! Ik had een sixpack en partij schouders waar je u tegen zegt.
Emoties verwerken
Waar ging het dan mis? Op een bepaald moment raakte ik verstrikt in mijn eigen gecreëerde web van patronen, omdat ik niet had geleerd om mijn emoties te verwerken. In plaats daarvan at ik deze weg. Ik kreeg uitbarstingen, waaronder woede, verdriet en vreetbuiten natuurlijk. Ik was onhandelbaar geworden. Dit ging van kwaad tot erger tot ik op een gegeven moment zo in de put zat en ik zelf aan de bel trok. Ik zocht hulp en kwam in de molen van hulpverleners terecht. Het ging echt niet goed met mij. Ik had paranoïde gedachtes en had de hoop en zin van het leven verloren. Hierop volgde een doorverwijzing naar een psychiater. Deze schreef mij antidepressiva voor, zodat ik minder zou voelen.
Binnen 3 maanden 100kg
Dat gebeurde dus ook. Ik vlakte steeds meer af tot verbazing van mijn eigen familie. Ze leken me niet meer te herkennen. Natuurlijk bleef ik ook gewoon doorgaan met eten en kwam ik heel weinig in beweging. Binnen 3 maanden woog ik bijna 100kg. Ik weet nog goed dat ik op de weegschaal ging staan en me de pleuris schrok. Nou had ik wel gemerkt dat ik nog weinig van mijn kleding paste, maar 100kg woog?! Er moest iets veranderen en op aanraden van een vriendin maakte ik een foto van mezelf. Ze zei: “Plak die op de koelkast dan ga je niet meer eten.”
Tijd voor verandering
Ik kan je vertellen dat het maken van de foto voor mij al voldoende was. Het triggerde iets in mij en dat werd een keerpunt in mijn leven. Nu ik mezelf echt onder ogen was gekomen, kon ik er verandering in aanbrengen. Ik stopte met de antidepressiva, begon met het letten op mijn voeding en at zo min mogelijk slechte dingen. Daarnaast begon ik met 3x in de week sporten, waaronder cardio en krachttraining. Na 1 week was ik ruim 2kg kwijt en dat smaakte naar meer! Ik ging verder met sporten en gezonder eten en na drie maanden was ik zo’n 25kg kwijt. Er ging een hele nieuwe wereld voor me open. Ik voelde me weer gezond en fit en ik had weer zin gekregen in het leven.
Belofte maakt schuld
Ik beloofde mezelf om het nooit meer zover te laten komen. Tot op de dag van vandaag heb ik me hieraan gehouden. Als ik er nu op terugkijk, dan ben ik dankbaar dat dit mij is overkomen. Blijkbaar had ik dit nodig om te zijn waar ik nu ben. Soms is het nodig om eerst heel diep te gaan om vervolgens de lichte kant te kunnen zien en ervaren. Het is een reminder naar een mindere periode in mijn leven, waar ik uiteindelijk sterker uit ben gekomen.
Met mate
Heb ik dan nu helemaal geen issues meer met eten? Ja en nee, want ik ben en blijf nog steeds een lekkerbek. Ik houd gewoon van eten! Alleen probeer ik dat veel meer met mate te doen. Sinds een jaar of 3 doe ik aan intermittent fasting, wat inhoudt dat je alleen tussen bepaalde tijden eet. Dat helpt enorm voor mij! Ik ben hierdoor veel minder met eten bezig. Het wordt ook steeds makkelijker om iets lekkers te laten staan en uiteraard zijn er momenten, dat ook ik, de verleiding niet kan weerstaan. In principe houd ik een vaste dag in de week aan, waarop ik lekkere dingen mag eten. Om deze levensstijl vol te blijven houden, is het belangrijk dat ik mezelf dingen blijf gunnen en daar hoort af en toe ook gewoon een reep chocolade bij.
Mocht je na het lezen van mijn blog zoiets hebben van: Dat wil ik ook! Plan dan een call met me in en dan kijk ik met je mee hoe ik jou verder kan helpen.
Liefs,
Beau